Kiedy 10 lat temu kładliśmy fundamenty pod budowę przedszkola im.Janusza Korczaka w niewielkiej wiosce Duadze, w południowej części Ghany, nikt nie przypuszczał, że to przedszkole odniesie taki sukces. Jak to w Ghanie zwykle bywa na początku, duże przedsięwziecia przyciąga wiele uwagi, ale kiedy już pierwsze konfetti opadnie, wtedy pozostajesz samotny w swoim biegu. Prowadzenie ośrodka edukacyjnego na terenach wiejskich wymaga masy uporu, siły, pasji i wytrwałości, to paliwo do twojej codziennej pracy. Zrozumienie kontekstu kulturowego danej społeczności, przekonanie ich do swojej osoby, kiedy jesteś spoza ich środowiska kulturowego wymagało ode mnie dużo czasu i cierpliwości. Myślę, że z obu stron. Gdy spotykają się dwie odległe od siebie kultury, jak polska i ghańska, mogą pojawić się wyzwania w komunikacji i zrozumieniu. Tak też stało się w moim przypadku. Jednakże, to właśnie te wyzwania, stały się okazją do tworzenia wspólnie czegoś pięknego. Moim kluczem do budowania mostów kulturowych między Polską a Ghaną była wzajemna otwartość i szacunek. Już od samego początku ważnym aspektem było otwarcie się na inne punkty widzenia i uczenie się od siebie nawzajem. Te próby porozumienia w różnych tematach wymagały sporej cierpliwości. Wiem,że jako zespół ze sobą współpracujący (mam na myśli osoby odpowiedzialne za prowadzenie przedszkola im. Janusza Korczaka oraz programu Duafe Sisterhood) pokonaliśmy bardzo długą drogę, by dotrzeć do tego miejsca, w którym dzisiaj jesteśmy. Nasza różnorodność stała się siłą, a nasze wysiłki w budowaniu porozumienia między kulturami zaowocowały pięknymi osiągnięciami i większym zrozumieniem dla siebie nawzajem.

Przygotowania do świętowania 10-lecia rozpoczęły się na kilka tygodni przed planowanym wydarzeniem.
Niejednoktrotnie wracaliśmy pamiecią do historii przedszkola i wszystkich osób, które tworzyły z nami to
miejsce. Padł pomysł na zorganizowanie galerii zdjęciowej, która miała prypomnieć wszystkim jak wielką pracę wykonaliśmy w stworzeniu tak wyjątkowego miejsca dla najmłodszych mieszkanów społeczności Duadze. Cała galeria zagościła na murach rządowej szkoły, gdzie organizowaliśmy nasze wydarzenie. Wystawa spotkała się z niewiarygodnym zainsteresowaniem, już od momentu instalacji, kiedy dzieci pomagały nam wieszać zdjecia, a dorośli podchodzili i pytali jakie historie kryją się za osobami na obrazkach. Rozpoznawali swoje twarze, co wiązało się z nieopisaną radością.

10-lecie szkoły przypada na grudzień, postanowiliśmy jednak zorganizować je chwilę wcześniej i połączyć z zakończeniem przedszkola dla naszych starszaków. To bardzo ważny dla nich dzień i chcieliśmy ich w szczególny sposób wyróżnić. Wszystkie dzieci wystąpiły w pięknych niebieskich togach a z rąk honorowych gości otrzymały dyplom ukończenia przedszkola i wyprawkę edukacyjną na nową szkolną przygodę. Na koniec przedszkolaki przygotowały dla nas część artystyczną, która wszystkich porwała do wspólnego tańca. To nie był jednak koniec niespodzianek.

Przez długie tygodnie pod bacznym okiem zespołu fundacyjnego trwały przygotowania do artystycznego show, przygotowywanego przez absolwentów przedszkola im. Janusza Korczaka. Wystawili oni niebywały spektakl, który opowiadał historię ich lokalnych zwyczajów i tradycji oraz tego jak ja Monika Quarcoo - założycielka Fundacji Start From Ghana po raz pierwszy zawitałam do wioski Duadze. Dzieci ze swojej perspektywy przedstawiły moje spotkania z wodzami wioski i relacje, jakie nawiązałam z nimi. Na przemian towarzyszyły temu salwy śmiechu, a po policzkach lały się potoki łez wzruszenia, a to wszystko przy akompaniamencie muzycznego zespołu lokalnej starszyzny.

Posród zaproszonych gości byli wodzowie wioski, przedstawiciele instytucji oświaty, mieszkańcy, którzy pełnią liderskie funkcje oraz rodzice, którzy aktwynie angażują się w życie szkolnej społeczności. Dla tych szczególnie zasłużonych, bez wsparcia których ciężko byłoby nam odnaleźć się w tej lokalnej społeczności i którzy przyjęli nas z otwartymi ramionami, przygotowaliśmy specjalnie certyfikaty i odznaki uznania. Gdy nadszedł czas na przemowy, rozpoczął wódz/ król wioski Nana Baah I. Zaraz po nim głos zabrała królowa wioski Obaahema. Obydwoje podkreślili wartość społecznego zaangażowania, znaczenie edukacji i inwestycje w najmłodsze pokolenie, które będzie stanowiło o przyszłości mieszkańców. Otrzymaliśmy również gratulacje za dekadę owocnego partnerstwa i podziękowanie za te najważniejsze projekty, które realizowaliśmy na przesztrzeni lat jako fundacja i przedszkole im. Janusza Korczaka. To wszystko nie udałoby się bez życzliwości i zaanagażowania władz wioski. Król i Królowa przygotowali także dla nas niezwykły prezent by uhonorować naszą działalność przepięknym certyfikatem.

Na koniec to ja miałam przywilej wygłosić płomienną, emocjonalną i bardzo personalną przemowę, która opisywała drogę jaką przeszłam od 2013 roku aż po dziś dzień. To był bardzo ważny dla mnie moment. Stałam z dumą i wzruszeniem, patrząc na osiągnięcia pracy całego naszego zespołu. Szkoła, która kiedyś była tylko marzeniem, dzisiaj jest miejscem edukacji i nadziei dla wielu dzieci z wioski. Ta okrągła rocznica oznaczała dla mnie coś znacznie więcej niż tylko sukcesy instytucjonalne, to moment, w którym mogłam docenić całą drogę, jaką przeszłam i być wdzięczna tym, którzy wspierali mnie na każdym etapie tej niezwykłej podróży. Wielokrotnie podkreślam kluczową rolę mojej rodziny i ich wsparcia w tej podrózy, bez której trudno byłoby mi wytrwać.W szczególności jestem wdzięczna mojemu mężowi Eddiemu, z którym połączyła mnie nie tylko miłość, ale także pasja do połączenia sił aby wspólnie działać zmieniając rzeczywistość wokół nas na lepsze. Ta celebracja i radość była możliwa przede wszystkim dzięki zaangażowaniu naszego zespołu, z którym na codzień pracuje i nieopisany wkład rzeszy ludzi dobrej woli, którzy systematycznie i bez ustanku od lat wspierają marzenie i inicjatywę przedszkola im Janusza Korczaka w Ghanie.


Dziesięć lat prowadzenia przeze mnie fundacji w Ghanie to nie tylko czas pracy - to czas miłości, pasji i oddania. To moje spełnione marzenie z dzieciństwa, to moja historia, którą chce kontynuować i wciąż być zdeterminowana aby czynić świat lepszym miejscem dla wszystkich.


Monika Quarcoo